Seriereview: Maniac (2018)
Maniac is een achtbaan van emoties. De nieuwe miniserie van Netflix duikt tegelijkertijd in het heden en het verleden en het verhaal is een flipperkast van genres en stylen. Grote vraag: komt dat ten goede van de serie?
Maniac is een tiendelige miniserie die draait om Owen (Jonah Hill) en Annie (Emma Stone). Ze hebben zich beide met een eigen reden ingeschreven voor een medisch experiment. Wetenschappers hebben een methode gevonden waarbij ze door middel van hersenmanipulatie mensen van hun trauma’s afhelpen. Bij dit experiment vervaagt de grens tussen realiteit en fantasie. De familie van Owen wil hem gebruiken om zijn schuldige broer vrij te pleiten voor de rechtbank. Owen is echter beschadigd door een emotionele stoornis. Annie geeft zichzelf de schuld dat haar zus is omgekomen bij een auto-ongeluk.
De serie oogt als een sciencefictionfilm uit de jaren tachtig. Het verhaal lijkt zich in de toekomst af te spelen, maar de technologie ziet er ontzettend analoog uit en ook smartphones bestaan niet. Irritante advertenties bestaan echter wel, de zogeheten AdBuddy’s. Het is een alternatieve betalingswijze waarbij iemand de hele dag achter je aan loopt en advertentieteksten tegen je staat te schreeuwen.
Bijzondere mix van genres
De trippy dromen van de hoofdpersonen krijg je op een bijzondere manier als kijker voorgeschoteld. De serie vliegt qua genre en stijl alle kanten op. Het ene moment lijk je een bloederige thriller te kijken, het andere moment kijk je naar een wereld die verdacht veel op Midden-Aarde lijkt. Zelfs de puntige oren van de elven zijn rechtstreeks uit Lord of The Rings overgenomen.
Chaos
De bijzondere stijl komt het verhaal aan de ene kant zeker ten goede. Je ervaart als kijker als het ware de trip van de hoofdpersonen. Je wordt van komedie naar tragiek gegooid en telkens wil je verder kijken om te zien welke kant het verhaal nu weer opgaat. Het sterke acteerwerk van Jonah Hill en vooral Emma Stone draagt hier ook zeker aan bij. Vooral ook de dialogen tussen de twee zijn om je vingers bij af te likken.
En toch gaat de dollemansrit van Maniac misschien wel iets te ver. De makers hebben geprobeerd om zoveel in tien afleveringen te stoppen, waardoor je aan het einde toch het idee hebt dat er meer in gezeten had. Begrijp me niet verkeerd: Maniac is zeer aan te raden, maar misschien had het wel met een schepje krankzinnigheid minder gekund.