Half-Life 2 review

Het zal je maar gebeuren. Je bevindt je in een trein met als eindstation City 17, een aardse stad die overgenomen is door buitenaardse wezens. Het probleem is echter dat dit niet helemaal de vriendelijkste wezens zijn en dus wordt de mensheid onderdrukt. Het klinkt als een nachtmerrie of een script voor een thriller, maar dat is het niet. Stap in de virtualiteit van Half-Life 2 en bezorg de mensheid weer de vrijheid die ze verdienen.

Half-Life zorgde in 1998 ervoor dat winkeliers overuren moesten draaien. Het spel werd namelijk acht miljoen keer verkocht en kreeg daarnaast ook nog eens meer dan vijftig “Game of the Year”-awards. Het spel was zo bijzonder omdat het verhaal verteld werd zonder cutscènes. Aangezien er een soort ongeschreven wet is dat een succesvol spel een vervolg krijgt, kon ook Half-Life niet achterblijven. In het tweede deel ben je weer professor Gordon Freeman. Het complete spel speelt zich af in en rond de stad City 17. Deze West-Europese stad is één van de vele steden die geregeerd wordt door Combine, de grote vijand waar jij tegen moet gaan vechten.

Helaas valt er buiten de verhaalmodus in Half-Life 2 niks te beleven. Aangezien de multiplayermodus in het eerste deel niet zeer succesvol bleek te zijn, heeft men besloten om die modus er dan maar uit te halen. Toch was het in mijn ogen heel goed mogelijk geweest om een strijd tussen de good en de bad neer te zetten. Dit zit er niet in en dus moeten we ons er maar bij neerleggen. Gelukkig heeft men wel een versie van het spel Counter-Strike: Source aan het pakket toegevoegd, zodat je niet helemaal zonder multiplayeroptie komt te zitten. Maar een echte multiplayermodus was toch echt stukken leuker geweest.

Nu kan ik deze recensie wel gaan wijden aan alles wat er ontbreekt in Half-Life 2, maar eigenlijk zou dat helemaal niet terecht zijn. Ik heb namelijk nog nooit een spel gespeeld wat zo realistisch overkwam. Ondanks dat je met buitenaardse wezens geen geloofwaardig beeld schept, zorgt de zwaartekracht in het spel juist wel voor een heel realistisch plaatje. Dit wordt gevormd door het physics-onderdeel van de Source-engine. Buiten het feit dat het spel een genot voor het oog is, zit het met het geluid ook prima. Je hoort een flink verschil tussen een inslaande kogel op hout, dan op ijzer.

Het is natuurlijk mooi meegenomen dat een spel realistisch overkomt, maar als je er verder niks aan hebt, dan is het eigenlijk zonde. Gelukkig draait Half-Life 2 om zijn omgeving. Je zult soms echt op de details van de omgeving moet letten wil je vooruitkomen. Een simpel voorbeeld om dit te demonstreren is misschien wel de evenwichtsbalk. Je staat namelijk voor een hoge muur en het enige wat je hebt is een plank die op de wip ligt en wat tonnen. Als je deze tonnen aan de ene kant van de balk legt, kun je ineens boven op de muur komen. Het is simpel, maar het zijn tenslotte de details die de doorslag geven tussen een redelijk spel en een subliem spel.

En Half-Life 2 is een subliem spel, laat daar absoluut geen twijfel over zijn. Als je het bijvoorbeeld alleen al over de variatie in mogelijkheden en omgevingen hebt. Constant is er wel weer iets anders aan een omgeving, waardoor je nooit het gevoel krijgt dat je er al eerder bent geweest. Bij veel games heb je dan of prachtige buitenlevels, of juist schitterende binnenlevels, maar in Half-Life 2 krijg je niet minder dan het beste van allebei. Gelukkig hoef je niet alles te voet te doen en vandaar dat je soms een hovercraft of een buggy ter beschikking krijgt. Een deel van het spel draait dan om dat voertuig, maar nog voordat het verveelt, kom je alweer bij het volgende hoofdstuk aan, wat weer een hoop nieuwe dingen met zich meebrengt. Wel zul je zien dat bepaalde elementen terugkomen, maar dan veel sneller of moeilijker.

Wat verder bijdraagt aan de speelbaarheid van het spel, is de soepelheid. Zoals vermeld kent het spel geen cutscènes en vandaar dat de sfeer ook perfect behouden blijft. Meestal wordt het hoofdpersonage in een spel met tussenfilmpjes ineens naar een geheel andere locatie getransporteerd, maar daarvan is in dit spel geen sprake. Als je ergens heen moet, zul je er zelf moeten komen. Hierdoor blijf je beter in het verhaal en het zorgt tevens weer voor realisme.

Het realisme wat het spel met zich meedraagt, wordt ook nog eens verhoogt door het schitterende water, de prachtige lichteffecten en de personages die realistisch worden neergezet. Tel daar ook nog eens bij op dat de achtergrondmuziek perfect bij het spel past. Soms gaat het ritme omhoog, terwijl het soms juist langzamer gaat om de spanning weg te nemen. Echter wordt de muziek ook nog wel eens ingeruild voor een dodelijke stilte. Dit zorgt er weer voor dat de kleinste geluiden veel indruk maken.

Het oordeel

Hoewel ik stellig blijf beweren dat perfectie in games niet voor zal komen, komt Half-Life 2 toch angstvallig dichtbij. Alles in dit spel lijkt wel mee te bouwen aan het realisme wat je voelt. Of het nou de physics zijn, of juist het gevarieerde spelconcept, de heerlijke sfeer of de achtergrondmuziek, alles komt zeer natuurlijk over. Dit spel is echt een must-have voor elke PC-gamer. Dus wat doe je nog zonder exemplaar thuis? Vlieg naar de winkel en begin vanavond nog te spelen!

Cijfer: 9,5

+ Schitterende physics
+ Gevarieerd aanbod aan mogelijkheden en omgevingen
+ Heerlijke sfeer
–  Geen multiplayermodus

Dit artikel is eerder gepubliceerd op InsideGamer.nl als ‘memberrecensie’ (webarchive link).  In het verleden kon je op deze gamewebsite een review schrijven over een game naar keuze. De beste drie tot vijf recensies werden genomineerd voor memberrecensie van de maand. De bezoekers mochten stemmen op hun favoriet. Als je de winnende recensie had geschreven, mocht je een gratis game uitkiezen.