Gamereview: Nintendo Land

Waar de Wii-besturing een introductie kende via Wii Sports, heeft de Wii U dat via Nintendo Land. Het spel is een verzameling minigames dat prima laat zien wat de Wii U met zijn GamePad allemaal kan.

Zoals eerder genoemd is Nintendo Land een verzameling aan games. Bij Wii Sports pakte dit voor de casual gamers goed uit, maar de echte gamers waren het op een gegeven moment wel zat. Als je een trucje weet, wil je graag door om nieuwe dingen te leren en dat zat er niet in bij Wii Sports. Bovendien was er maar een beperkt aantal games. Nintendo Land zit standaard gratis bij het Premium Package, eigenaars van de budget-editie moeten vijftig euro neerleggen voor de spellenverzameling.

Bij de Wii U heb je twaalf games tot de beschikking die in eerste instantie niets met elkaar hebben te maken, afgezien ervan dat het allemaal Nintendo-titels zijn. De oplossing is simpel, Nintendo heeft over het spel een pretpark-saus gegoten waardoor je van attractie naar attractie kunt lopen. Helaas dat het personage dat jou hierbij begeleidt verschrikkelijk irritant is. De robot Monita vertelt alle spelregels met een blikken en zeer vervelende stem. Heel erg jammer want Nintendo staat juist bekend om de goede personages die ze hebben bedacht.

Als je in je eentje Nintendo Land oppakt ben je het snel zat. Veel games zijn enkel geschikt voor meerdere spelers of worden een stuk leuker om met meerdere spelers te spelen. Net zoals een echt pretpark dus. Je kunt er in je eentje heen, maar het wordt pas echt leuk als je met zijn tweeën of een groepje bent.

Toch eerst een korte bespreking van de singleplayer attracties. Games als Donkey Kong ’s Crash Course en Takamaru’s Ninja Castle zijn hierbij nog best vermakelijk. Bij Donkey Kong krijg je bijvoorbeeld een bord met lijntjes voorgeschoteld waar je met een karretje een baan doorheen moet banen. Klinkt simpel, maar is heel uitdagend doordat er allemaal mechanismes in het circuit verwerkt zitten.

Het singleplayer-spel Octopus Dance is een stuk minder succesvol. Je krijgt een dansje voorgedaan en dat moet je nadoen met de twee analoge sticks op de GamePad. Het nut van het tweede scherm is hierbij minimaal. De ene keer staan de personages op de televisie met de rug naar je toe, de andere keer op je GamePad.

Veel nut heeft de GamePad daarbij dus niet, maar bij de meeste minigames heeft het tweede scherm meer nut. Zoals bijvoorbeeld bij Yoshi’s Fruit Cart waarop je op de televisie een aantal stukken fruit ziet liggen verspreidt over een kaart. Nu is het de bedoeling dat je op de GamePad een lijn tussen de stukken fruit tekent, alleen zie je op de GamePad het fruit niet. Het klinkt heel simpel, maar het is echt verslavend als je eenmaal begint.

Echt gaaf wordt Nintendo Land pas als je met meerdere mensen gaat spelen. In totaal kun je met vijf spelers spelen, alleen heb je daarvoor wel vijf Wii Remotes nodig, hetgeen toch nog een flinke aderlating kan zijn voor spelers die nieuw zijn de Wii.

Zo speel je met zijn tweeën in The Legend of Zelda: Battle Quest waarbij de een met zwaard en schild speelt (door de Wii Remote) en de ander met pijl en boog (GamePad). Degene met de GamePad heeft het meeste overzicht en kan hierdoor zijn compagnon heel handig helpen door de tegenstanders aan de zijkanten weg te schieten.

Maar ook hierbij komt de ware kracht van Nintendo Land nog niet tot uiting. In spelletjes met een competitie-element (zoals Animal Crossing: Sweet Day en Luigi’s Ghost Mansion) komt een prachtige samenwerking tussen de twee schermen naar voren.

Bij Animal Crossing bestuurt de persoon met de GamePad twee personages (een personage per analoge stick) en ziet op zijn scherm een totaal ander beeld dan de ander persoon op de televisie ziet. Hierdoor krijg je een leuk kat-en-muis-spel zoals je hem nooit eerder hebt gespeeld.

Het heeft bij ons op de redactie voor veel enthousiaste potjes gezorgd, waarbij je zowel als aanvallende als verdedigende partij alle kans hebt en waardoor euforie en teleurstelling heel dicht bij elkaar liggen. Als game-makers deze kracht van de console ten volle kunnen benutten, dan kunnen we nog veel toffe games verwachten. Bij Nintendo Land pakt het in ieder geval goed uit en daarbij moet worden gezegd dat het spellen aanbod in Nintendo Land zeer divers is.

Verdict

Nintendo Land is een mooie verzameling van minigames geworden die grotendeels de kracht van de Nintendo Wii U laten zien. Het is een mooi kennismakingsspel met de Wii U, waarbij de competitieve games de ware sierpaardjes zijn.