Filmreview: Trainspotting

Zo nu en dan is het tijd om een golden oldie af te stoffen. Inmiddels is het al ruim twintig jaar geleden dat Trainspotting uitkwam. Hoe doorstaat deze klassieker de tand des tijds?

Trainspotting draait om Mark Renton (Ewan McGregor) en een paar van zijn beste vrienden. Mark is een junkie, net als zijn vrienden. Hij ziet dit niet als een probleem, maar vertelt dat hij hier juist gelukkig van wordt. Hoewel Mark dit standpunt gedurende de film blijft volhouden, tonen de beelden de werkelijkheid. Door de drugverslaving is het onmogelijk om een normaal leven op te bouwen en afkicken blijkt erg lastig te zijn. Ondanks het gevoelige onderwerp, neemt regisseur Danny Boyle geen standpunt in over drugs en laat de keuze aan de kijkers.

Het is alweer een flinke tijd dat ik voor het laatst Trainspotting heb gezien, maar ik kan gerust zeggen dat de film 22 jaar na dato nog steeds meer dan de moeite waard is. Het verhaal blijft boeien, mede door de manier waarop het verhaal in beeld komt. Net als de hoofdrolspelers die door de drugs soms de realiteit kwijtraken, raak je dit soms als kijker ook. Je wordt meegenomen in de trip van de acteurs. Neem nou de scène aan het begin van de film waarin Mark een toilet induikt om zijn pillen terug te vinden. Geweldig! Het versterkt het verhaal en maakt indruk op je als kijker.

Ook de soundtrack staat als een huis, maar wat verwacht je met artiesten als Iggy Pop, Blur en Lou Reed? De hoofdpersonages weten indruk te maken met de grappig gestoorde manier waarop ze hun karakter inkleuren. Zo hoop je dat Begbie (Robert Carlyle) niet uit de slof schiet. Geweld geeft hem rust.

22 jaar na de release, maar Trainspotting blijft een klassieker die je gezien moet hebben. De manier van verhaal vertellen, de humor, maar ook de realiteit rondom drugs maken van Trainspotting een film die binnen no time voorbij vliegt. Sommige films worden op een goede manier oud en dit geldt zeker voor Trainspotting.