Filmreview: Aquaman
Als superheld is hij een beetje een vreemde eend in de bijt, maar Aquaman heeft nu ook een eigen film. Met superkrachten als praten met vissen en ademen onderwater wist ik niet goed wat ik moest verwachten, maar DC Comics heeft er een visueel meesterwerk van gemaakt.
In 2017 was Aquaman al eens op het witte doek gezien met het superhelden-epos Justice League. Met vijf andere superhelden, Batman, Superman, Wonder Woman, The Flash en Cyborg, was het niet de gemakkelijkste film voor de koning van de zee. In de recent uitgekomen Aquaman-film voelt de gelijknamige superheld zich echter als een vis in het water. Sorry, ik kon dat inkoppertje niet laten.
De Aquaman-film begint met een stukje geschiedenis. De moeder van Aquaman Arthur (Jason Momoa) is Atlanna (Nicole Kidman), de koningin van Atlantis. Zij wordt verliefd op een vuurtorenwachter. Het is echter tegen de regels van de onderwatervolkeren om een relatie aan te gaan met normale mensen. Arthur leert tijdens zijn jeugd dat hij anders is dan de andere kinderen. Hij is een buitenbeentje en hij komt er tijdens een schoolreisje naar het aquarium achter dat hij met vissen kan praten.
Ondanks dat hij dus maar halfmenselijk is, kiest Arthur voor een leven boven de zee. Onderwater wordt echter een oorlog voorbereid tegen mensen die op het land leven. De onderwatermensen zijn het zat dat de zee wordt vervuild en dat er grondstoffen worden buitgemaakt. Koning Orm, de halfbroer van Arthur, probeert de onderwatervolken te verenigen zodat ze samen de strijd kunnen aangaan tegen de mensheid.
Het technologisch geavanceerde Atlantis is een genot voor het oog, maar eigenlijk kan ik dat van de hele film wel zeggen. Het camerawerk zet de sfeer enorm goed neer, maar het is vooral de enorme scheut CGI die ervoor zorgt dat je betoverd wordt door de visuele pracht van de Aquaman-film.
Ook opvallend is de sterrencast van Aquaman: Jason Momoa speelt dus Arthur, zijn moeder wordt gespeeld door Nicole Kidman, terwijl prinses Mera gespeeld wordt door Ambert Heard. Dolph Lundgren duikt op als koning Nereus en dan heb je ook nog Willem Dafoe als mentor Vulko. De acteurs weten samen de film naar een hoger niveau te brengen, maar de rollen van bijvoorbeeld Kidman of Dafoe zijn te beperkt om ze echt in hun kracht te zien.
Daar ligt waarschijnlijk sowieso de valkuil voor Aquaman. De film is zo volgestopt met verhalen, actie en de ideeën, waardoor het op een gegeven moment gewoon te veel wordt. De film begint met goed doordachte overgangen, maar naarmate de film vordert heb je meerdere keren een explosie die voor een plottwist zorgt. De film staat ook bol van de stijlen. De onderwaterwereld doet denken aan Avatar of Tron Legacy, Aquaman lijkt soms zo uit een surf-film te komen, een onderwater Godzilla komt nog langs, maar je hebt bijvoorbeeld ook nog een romantische scène in Italië. En wat te denken van de Pitbull-cover van Toto’s Africa die ineens door de speakers knalt?
Verdict
Aquaman is echt een visueel genot, maar tegelijkertijd een film die enorm over-the-top is. Het is geen perfecte film en waarschijnlijk ook niet een klassieker in wording, maar wel een ontzettend vermakelijke film. Als je ook maar een klein beetje iets met superheldenfilms hebt, is deze film een uitstekend excuses om in deze koude wintermaand de warme bioscoop in te duiken voor een visueel meesterwerk!