Roadtrip in de winter: 25 uur vast in file

Het is een vakantie geworden die ik nooit meer zal vergeten. In vijf dagen wilde ik een korte roadtrip door Europa maken. Dat is uiteindelijk gelukt, maar het begrip fileleed heeft een nieuwe betekenis gekregen. Bij Montpellier in Frankrijk stond ik 25 uur vast in een file en daarmee haalde ik zelfs het nieuws. Een korte terugblik.

Het plan was van tevoren simpel: ik had vijf dagen om een roadtrip te maken en ik wilde daarin zoveel mogelijk zien. Dat is uiteindelijk gelukt, de route leidde mij door negen landen (Nederland, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Liechtenstein, Italië, Frankrijk, Monaco en België), was 3100 kilometer lang en nam vijf dagen in beslag. Dit is de uiteindelijke route van de roadtrip geworden:

Acht landen in vijftig uur

Het begin van de roadtrip verliep soepel. Ja, het was koud, er was soms sneeuw, maar in de eerste dag vloog ik door Duitsland heen. Aan het einde van de dag kwam ik aan in Konstanz. Een Duitse plaats aan de Bodensee tegen de grens met Zwitserland aan. Gelukkig was het nog licht en dus trotseerde ik de kou (-10 graden) om de grens over te lopen naar het Zwiterse Kreuzlingen. De kou, het schemerlicht en de Bodensee bleken overigens een fotogenieke combinatie te zijn.

De tweede dag reed ik al vroeg weg uit Duitsland om via Zwitserland aan te komen in Oostenrijk om te ontbijten aan de andere kant van de Bodensee. Na het ontbijt stapte ik de auto in richting Liechtenstein, om daarna de weg via Zwitserland naar Italië te vervolgen. De temperatuur daalde op een gegeven moment tot bijna min twintig, maar gelukkig was de temperatuur in de auto zelf een stuk aangenamer. Aan het einde van de middag kwam ik aan in San Remo (Italië) waar later deze maand de wielerklassieker Milan-San Remo wordt verreden.

Niets vermoedend stapte ik derde dag in de auto. Er stond een flinke rit (ruim achthonderd kilometer) voor de boeg, dus ik besloot vroeg te vertrekken. Al snel liet ik Italië achter mij en kwam ik via Frankrijk terecht in Monaco. Nadat ik de stadsstaat vanaf een hoogte had aanschouwd, vervolgde ik de roadtrip. Ik zette koers richting Sète, een plaats aan de Middellandse Zee. Rond de lunch zou ik aankomen en ik lag prachtig op schema om bij het vallen van de avond in de Dordogne aan te komen.

Rijbanen verdwijnen door de sneeuw

Toen ik weer op de Franse snelweg zat, zag ik op mijn navigatiesysteem dat de aankomsttijd aan het oplopen was. Er bleken een paar ongelukken gebeurd te zijn, maar dat halfuurtje extra is op een rit van negen uur een peuleschil.

Toen ik eenmaal Marseille voorbij was begon het te sneeuwen. Een mooi laagje bedekte de weg, maar de auto’s en vrachtwagens zetten daar duidelijke sporen in, dus geen probleem. Het ging echter steeds harder sneeuwen en op een gegeven moment kon je de rijbanen niet meer herkennen. Een paar automobilisten en chauffeurs gingen stapvoets over de snelweg rijden, een enkeling zette hun vervoersmiddel zelfs aan de kant van de weg. Doordat de rijbanen door de sneeuw waren verdwenen haalde iedereen elkaar van alle kanten in. Gek genoeg durfden vooral de vrachtwagenchauffeurs de snelheid erin te houden en dus raceten truckers de automobilisten voorbij.

Motor uitzetten om brandstof te sparen

Nadat ik minutenlang met een slakkengangetje het andere verkeer volgde, kwam het verkeer bij Montpellier ineens vast te staan rond half twee op woensdagmiddag. Ik vermoedde dat er een ongeluk was gebeurd en dat we zo weer gingen rijden. We bleven echter stil staan. Een kwartier ging voorbij, toen nog één en nog één. Ik besloot de motor maar uit te zetten om brandstof te besparen. Aangezien de temperatuur rond het vriespunt zat, zette ik de auto zo nu en dan aan om de warmte er weer in te krijgen.

Na drie uren wachten (16:30 uur) leek er schot in de zaak te komen. We mochten eindelijk weer rijden, maar na ongeveer vijftig meter bleven we weer stilstaan. Je ziet dit vaker bij files en dus verwachtte ik dat we binnen een paar minuten konden doorrijden. Om de tijd te doden was ik aan het lezen in het boek Ready Player One van Ernest Cline.

Waar staan we op te wachten?

Er ging weer twee uur voorbij (18:30 uur inmiddels) en het begon donker te worden. Uit verveling ben ik video’s gaan maken. Ik stel in één van deze video’s de vraag: ‘Waar staan we eigenlijk op te wachten?’. Ik sta op dat moment vijf uur in de file en had geen idee wat er aan de hand was.

Pas om 23:30 uur ’s avonds komen de eerste hulptroepen langs. Het is inmiddels helemaal donker en het is voor niemand duidelijk wanneer we gaan rijden. De hulptroepen hebben water bij zich, maar geen eten. Na tien uren in een file staan krijg je behoorlijke trek. Gelukkig had ik zelf voldoende proviand mee, maar ik zag op Twitter ook verhalen voorbij komen van mensen (en zelfs gezinnen) die dit niet zo goed voor elkaar hadden.

Slapen op de snelweg

Op dat moment realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk de nacht in de auto moet doorbrengen. Er lijkt geen schot in de file te komen. Op social media lees ik over opvangplekken in de buurt in bijvoorbeeld sporthallen waar je de nacht kan doorbrengen. Blijkbaar sta ik zelf op een locatie waar dit niet mogelijk is. Bovendien wil ik rijden als de kans er is. Dus besluit ik te slapen in mijn auto. Ik word zo nu en dan wakker, maar we staan nog steeds vast.

Om 5:30 uur (16 uren in de file) schrik ik wakker. Om mij heen zijn auto’s begonnen met rijden. Of een poging tot. Sommige automobilisten staan soms minutenlang op dezelfde plek te slippen in de sneeuw en ijs. Ik prop mijn auto in de rij om door te rijden. Zou dit eindelijk het einde zijn van de horrorfile? Ik kan een paar honderd meter doorrijden. En daar stopt het weer. Zestien uur in de file, maar het einde is nog niet in zicht…

Mijn roadtrip haalt het nieuws!

Op een gegeven moment is het gelukkig weer licht geworden en kan ik weer in mijn boek lezen om de tijd te doden. Tegelijkertijd blijf ik op social media het nieuws rondom de file in de gaten te houden. Blijkbaar heeft het sinds 1963 niet meer zo veel gesneeuwd in dit gebied. Het is bovendien de koudste nacht van deze winter. Ik zie een tweet voorbij komen van Micha. Zijn moeder staat ook stil in dezelfde file en hij probeert Nederlandse media te bereiken. Ik vertel hem hoe de situatie op de snelweg is. We staan inmiddels overigens bijna 24 uur in de file.

Even later neemt NH Nieuws contact met mij op. Ze willen graagop hun website aandacht besteden aan mijn situatie. Uiteraard wil ik hier wel aan mee werken. Ik heb toch niets te doen en een beetje afleiding kan geen kwaad. Ik neem zelfs een vlog op over het leven in de file. Je kunt het artikel (en mijn vlog) vinden op de website van NH Nieuws. WNL neemt het nieuws daarna over.

Ook RTL Nieuws neemt contact met mij op. Het resulteert in het artikel: Tjitze staat al 24 uur vast op de Franse snelweg: ‘Gelukkig nog geen grote boodschap’. Zo haal ik ineens met een roadtrip het landelijke nieuws. Bizar! Ik bel diezelfde dag ook nog met NH Radio voor een interview voor het programma Lunchroom (ik ben in het tijdsslot 12-13:00 uur te horen tussen 10:55 – 12:40) en later nog voor een live-interview in Spitstijd rond 17:10 uur. Blijkbaar zaten er ook fragmenten van het radio-interview in het journaal op NPO Radio 2 om 14:00 uur. Ik quote: ‘Ik hoorde ineens een bekende stem langskomen op de radio.’

Het einde van de file

Om 14:15 uur komt er een takelwagen langs. Ze vragen of we achter ze aan kunnen rijden. Tuurlijk! We moeten keren in de file en rijden door een opening in de vangrail de andere weghelft op. Bevrijd uit de horrorfile! Ik moet helaas wel een stuk terugrijden, maar ik ben allang blij dat ik kan rijden. De vrachtwagenchauffeurs moeten helaas nog geduld hebben, pas vier uur later worden zij uit de file gelaten.

Bij het eerste tankstation langs de snelweg stop ik. Samen met een hoop andere uitgehongerde automobilisten. De McDonald’s draait een topomzet door het barre weer. Negen euro voor een hamburger met friet en frisdrank. Het kan mij niet zoveel schelen op dat moment, ik ben blij dat ik na 25 uur eindelijk weer een ‘normale’ maaltijd heb.

Glibberen op bergweggetjes

Helaas is de snelweg nog wel steeds afgesloten. Ik probeer, nadat ik mijn eten op heb, een route binnendoor te pakken. Die ligt echter ook bomvol met sneeuw. Het is dan ook flink glibberen door de haarspeldbochten en smalle bergweggetjes. Ook is er vaak maar één rijspoor op de weg. Bij een tegenligger kom je telkens bijna vast te zitten als je elkaar wilt passeren.

Ik besluit voorzichtig door te rijden en kom rond 11 uur ’s avonds aan bij mijn hotel in Terrasson in de Dordogne. Het was hier overdag 14 graden en lekker zonnig en ik had gehoopt om een flink rondje op mijn racefiets te kunnen maken. Door mijn vertraging van ongeveer 28 uur zit dat er niet in. Ik breng de nacht door in Terrasson en rij de volgende dag weer verder. Ik had een kamer geboekt voor 2 nachten, maar ondanks de bizarre omstandigheden met een file van 25 uur kan ik niet mijn geld terugkrijgen voor mijn gemiste nacht.

Op naar Duinkerke

Na een lange nacht word ik grotendeels uitgerust wakker. Vandaag zet ik koers richting Duinkerke om de locaties van de film Dunkirk te bezoeken. Ik besluit nog geen hotel te boeken, zodat ik niet weer vast zit aan een locatie waar ik niet aanwezig kan zijn.

Blijkbaar neem ik het winterweer met mij mee. Vlak voordat ik aankom begint het flink te sneeuwen in Duinkerke. De rijbanen op de weg vervagen en het verkeer begint weer stapvoets te rijden, maar gelukkig: dit keer geen file!

Nadat ik uitgekeken ben in het mooie Duinkerke, realiseer ik mij dat ik slechts drie uurtjes van huis zit. Ik besluit geen hotel meer te boeken, maar door te rijden naar huis. Het winterweer volgt mij. In België zijn verschillende ongelukken gebeurd door het winterweer. De wegen zijn volledig ondergesneeuwd en glad door de ijzel. Ik ben er inmiddels aangewend en rij rustig verder. Om 23:00 uur ben ik terug in het koude Nederland.

Een roadtrip om nooit te vergeten

Dat het winterweer mijn trip moeilijk kon maken, had ik mij van tevoren gerealiseerd. Maar als je zonder problemen door het winterse Zwitserland en Italië komt, dan verwacht je dat het veel warmere Frankrijk geen problemen moet opleveren. Dat liep dus anders met een file van 25 uur.

Ik heb even zitten te rekenen. Ik ben in totaal 113 uur onderweg geweest en heb daarvan 22 procent in de file gestaan. Desondanks heb ik genoten van de trip! Ondanks de vervelende onderbreking heb ik negen landen kunnen bezoeken in vijf dagen. Prima gemiddelde lijkt mij ^_^