Half-Life review

De geschiedenis is de sleutel tot de toekomst. Het klinkt als één of ander duf citaat van een nog duffere geschiedenisdocent, maar schijn bedriegt. Dit citaat is namelijk een waarheid als een koe en toepasbaar op elke denkbare geschiedenis, dus ook op de gamegeschiedenis. Dat komt goed uit, want ik wil het net hebben over Half-Life, de voorloper van het briljante Half-Life 2 dat ik beschouw als het beste spel dat ooit gemaakt is. Trek je Hazardous Environment Suit maar vast aan en neem een frisse duik in het verleden!

Maar wacht eens, een frisse duik…? Bij de eerste aanblik van dit tien jaar oude spel gingen de rillingen namelijk over mijn rug. Dit spel is zo lelijk. Hoewel slechte graphics mij normaal niks uitmaken, doet dit mij toch bijna pijn aan de ogen. De pixels kun je tellen en details kent het spel niet. Spontaan rijzen er tal van vraagstukken op, want hoe kon dit spel vijftig Game-of-the-Year-awards pakken en hoe kon dit spel acht miljoen keer worden verkocht?

De vragen hielden echter niet op, toen ik de eerste persoon voorbij zag lopen. Jemig, zelfs pinguïns zouden de salsa nog soepeler dansen dan deze houterige personen. Daarnaast zit je de eerste vijf minuten van het spel in een treintje, waardoor een neiging om het spel te stoppen toch zwaar de overhand lijkt te krijgen. Dit kon ik mijn tere zieltje niet aandoen. Het feit dat er Half-Life op de verpakking stond deed me uiteindelijk toch besluiten om door te spelen. Het spel is uiteindelijk tien jaar oud en dan mag er best een mankementje aanwezig zijn. Alleen waren dit wel zeer grote mankementen en toen stortte mijn vertrouwen volledig in: is het verleden niet veel te veel geromantiseerd en zijn de games pas de laatste jaren goed geworden?

Een half uur later wist ik het, ik had me lelijk in mijn conclusies vergist. Mijn moeder leerde mij vroeger niet te snel op uiterlijk te oordelen en toch had ik die fout gemaakt. Het blijkt achteraf een grove fout te zijn, want het innerlijk van dit spel is werkelijk uitmuntend.

Vergeet de lelijke graphics en de mensen met pinguïntrekjes, bij het verhaal: daar begint het avontuur. In het spel ben je namelijk de theoretische fysicus Gordon Freeman die een baan heeft bij een laboratorium, genaamd de Black Mesa Research Facility. Op een bepaalde dag moet Freeman een experiment uitvoeren, maar dat experiment loopt uit op een fiasco. Ineens worden de poorten naar een andere wereld opengezet. Aliens overspoelen het complex en ineens wordt onze lieve fysicus een alienverdelger. Bovendien komt er ook nog een Amerikaanse speciale unit die de aliens en de wetenschappers moet vermoorden. In dit zootje moet je allereerst zien te overleven en daarnaast moet je de aliens ook nog eens uitroeien. Dit verhaal wordt op een bijzondere wijze aan de man gebracht, waarvan met name de presentatie wonderen lijkt te doen. Als speler ben je namelijk een onderdeel van het verhaal, een gegeven waar moderne games meestal nog een punt aan kunnen zuigen.

Bovendien wordt Half-Life gekenmerkt door een briljante speelervaring, werkelijk alles lijkt zich op een hoger niveau af te spelen dan een gemiddelde shooter. De game verschilt qua basis echter niet al te veel van een normale shooter, maar door enkele handige toevoegingen komt het geheel veel beter tot haar recht. Het geluid, de besturing, de gameplay-mogelijkheden: echt alles vult elkaar aan. Ik ken eigenlijk geen spel dat de speelervaring zo goed weet te brengen dan deze klassieker (Half-Life 2 niet meegerekend natuurlijk).

Tot slot is dit eerste avontuur van Gordon Freeman uiterst gevarieerd. Deze variatie is terug te zien in het wapenarsenaal, maar ook in de omgevingen, tegenstanders en zelfs in de plotwendingen. Toch haalt de variatie het spel niet uit evenwicht en daardoor komt de replaywaarde van het spel ook hoog te liggen. Mocht je trouwens uitgekeken raken op de singleplayer-modus, dan is er ook nog een multiplayer-modus. Online zul je weinig mensen aantreffen, maar met een LAN-game zul je nog voldoende plezier uit het spel kunnen halen.

Het oordeel

Half-Life heeft dan wel last gehad van de tand des tijds en is daarom niet een spel dat je op basis van de graphics of de bewegingen van de characters moet halen. Wie echter verder kijkt dan zijn neus lang is, ziet een geweldig verhaal, overkoepeld door een briljante speelervaring en bovendien is het geheel zeer gevarieerd! Als je het spel ooit tegenkomt bij een gamestore, twijfel dan niet, want deze speelervaring mag je niet missen. Half-Life is oud, maar nog niet versleten!

Cijfer: 9

+ Geweldig verhaal
+ Briljante speelervaring
+ Zeer gevarieerd
– Grafisch achterhaald
– Personen bewegen houterig

Dit artikel is eerder gepubliceerd op InsideGamer.nl als ‘memberrecensie’ (webarchive link).  In het verleden kon je op deze gamewebsite een review schrijven over een game naar keuze. De beste drie tot vijf recensies werden genomineerd voor memberrecensie van de maand. De bezoekers mochten stemmen op hun favoriet. Als je de winnende recensie had geschreven, mocht je een gratis game uitkiezen.